بزم فرات

  • خانه 
  • تماس  
  • ورود 

یا حسین

13 دی 1391 توسط پشتیبانی 2 کوثر بلاگ

 

تا تو را بینم       غم نبینم من        از غمت آقا         من غریبم من 2                                                 

شادی زهرا      قلب ما را کند2    سرزمین کربلا جان ما را کند2             من غریبم من 4                   

آقایم آقای من 2     خواهرت زینب تو   داره از دست میره وای 2           تا که برگردی به خیمه                              

 علی اصغر کجاست     ربابت داره میگه بچه ام اصغر کجاست    من غریبم من2            

 رقیه من غریبم به خدا   بگیر دستم که من برات بمیرم به خدا          من غریبم من4

سرت روی نیزه   داره میگه خدا   آخرت زینب تو      از دست میره خدا          من غریبم من 2                              

 

بی بی زینب من به خدا می خوام     بابا بیادو دستمو بگیره    برام بخونه لالایی لالا2                                     

بی بی زینب بابا می خوام      برو بهش بگو     من تنهای تنها 2            من غریبم من 4                                   

 

 

افسانه ملاشاهی طلبه پایه اول حوزه علمیه زینبیه شهرستان زهک                                                  

                                                                                                                                                                                            

مطلب قبلی
مطلب بعدی
 2 نظر

موضوعات: نواي دل (دلنوشته هاي طلاب), چند بیتی های گریان, واگویه های دل(روضه نويسي) لینک ثابت

نظر از: مدرسه علمیه الزهرا س محمود آباد [عضو] 
  • الزهرا(سلام الله علیها) محمود آباد
مدرسه علمیه الزهرا س محمود آباد

چهل روز…

چهل شب است که بر نیزه شدن آفتاب را بر سر شانه های آسمان می گرییم…

ای چرخ! غافلی که چه پیدا کرده ای!!

زخم عاشورا همیشه تازه است…….

پاییز را دیده ای،چگونه نوباوگان تابستان را به زمین میریزد وسر روی جهان را به زردی می نشاند؟!

اکنون دیری است که پروانه های هاشمی مان را شعله های یزیدی،بر تپه های خاکستر فرو ریخته اند.

دیری است که گیسوان کودکی رقیه را بادهای یغماگر،با خویش برده اند.

زمین،پاییزش را از یاد می برد،اما زخم عمیق عاشورا را هرگز……..

بانو زینب(سلام الله علیها)چرا سفارش کردی؛وقتی به مدینه النبی رسیدید،اجازه ندهیم کسی بر سر ورویش خاک بریزد؟میدانم چرا؛ چون هنوز باد،خاک کوچه های کوفه وشام را از سر و روی زنان وکودکان عزادار نربوده است!

این صورتهای کبود و دستهای سوخته،نیازی به گلاب افشانی ندارند،هنوز اربعینِ گلهایی که با تشنه کامی بر خاک وخون افتادند،نگذشته است.

گفتی کسی پای برهنه به استقبالتان نیاید؛میدانم چرا؛چون این کاروان پر است از کودکانی که پای پرآبله دارند!

سفارش کردی شهر را شلوغ نکنند و دور و برتان را نگیرند،میدانم چرا؛چون شما از ازدحام نگاه های نامحرم و بیگانه باز گشته اید.

دل تو برای مزار جدت پر میکشد تا به دور از چشم خونبار رباب و سکینه وسجاد(علیهم السلام) و این کاروان داغدار،پیراهن کهنه و خونین حسین(علیه السلام) را بر سر و روی خویش بنهی و گریه های فرو خورده چهل روزه ات را یکسره رها کنی.

(اربعین حسینی بر همه شما عزیزان تسلیت باد)
(مدرسه علمیه الزهرا(سلام الله علیها)محمودآباد

1391/10/13 @ 13:47
نظر از: مدرسه علمیه الزهرا س محمود آباد [عضو] 
  • الزهرا(سلام الله علیها) محمود آباد
مدرسه علمیه الزهرا س محمود آباد

کاروان بی رقیه

باور کن گلم! من همان زینبم؛ همان زینبی که هر روز، زیر آفتاب نگاه تو گرم می شد،

همان زینبی که از طنین صدای تو جان می گرفت، همان زینبی که روزش را با زیارت تو آغاز می کرد و شبش را با چراغ یاد تو به پایان می برد.

باور کن همان زینب، همان خواهر، چهل روز است تو را ندیده است. بلند شو برادر گلم! چرا جوابم را نمی دهی؟ تو که همیشه به احترام حضورم می ایستادی؛ حالا چه شده که حتی جوابم را نمی دهی؟

آه چه توقعی دارد زینب از تو! آخر تو که… .

باشد! حالا تو که نمی توانی، من برایت همه چیز را می گویم، آن روز غمگین کودکی مان که یادت هست؟! همان روز آتش و در و…آری! می دانم؛ حتی حالا هم طاقت شنیدنش را نداری .برایت بگویم؛ کودکان تو آواره بیابان ها ی بی چراغ شدند؛ یکی دو ستاره، خاموش شد تا صبح.

چه کشیدیم برادر ! فقط یاد و ذکر خدا و تو و پدر و جدمان، قوت دلمان شده بود؛ وگرنه قصه به اینجا نمی رسید.

در راه ، هر جا که شد، چراغ یاد تو را روشن کردیم. چه که بر سر آل امیه نیاوردیم؛ کوفه می لرزید از طنین صدایمان. هر اشکمان را بر چله کمان نشانده بودیم و قلب خواب آلودگان را نشانه رفته بودیم؛ اما امان از شام! تاریکی شام! بر روشنایی کلام ما پیشی می گرفت؛ اما ستاره سه ساله تو، آنجا را هم روشن کرد.

چه بگویم برای تو که از همه چیز با خبری؟!

در این چهل روز، یک لحظه نوازش صدای تو، گوشم را تنها نگذاشت.

هر چه را باید می گفتم، به زبانم جاری می شد.همیشه گرمای دستان حمایتت را روی شانه هایم حس می کردم یک آن، خودم را بی تو ندیدم؛ اما چه کنم که تو خواسته بودی هر لحظه نبودنت را به یاد دیگران بیندازم و بیدارشان کنم.

هر چه بود این چهل روز گذشت و من دوباره به دیدار تو آمدم.

حالا نمی خواهی برای دیدن خواهرت، از جای بر خیزی؟
(مدرسه علمیه الزهرا(سلام الله علیها) محمودآباد

1391/10/13 @ 12:24


فرم در حال بارگذاری ...

فید نظر برای این مطلب

جستجو

بخش هاي ویژه نامه

  • همه
  • زلال قلم (مقالات)
  • نواي دل (دلنوشته هاي طلاب)
  • زنان در عاشورا
  • کتيبه هاي سرخ
  • عزاداری صحیح
  • چند بیتی های گریان
  • آئین های عزاداری
  • واگویه های دل(روضه نويسي)
  • سفرهای حسینی(خاطره نويسي)
  • محرم از نگاه دوربین (عکاسي)
  • کوثربلاگ سرویس وبلاگ نویسی بانوان
  • تماس