لحظه‎هایت را چگونه درک کنم با این باور انگشتانه‎ای؟ ای بیکران! ای بزرگ! آیا در حجم کوچک اندیشة ما می‎گنجی؟
آنچه تو به تاریخ بشر بخشیدی، نه چنان است که تکرار تاریخ را بتوان درباره‎اش ادّعا کرد. روحی که تو در تن آفرینش دمیدی، خونی که تو در رگ‎های هستی دواندی، یگانه است و بی‎بدیل.
نامت آن چنان سترگ است که به هر واژه‎ای اشارتی می‎کنم برای وصفت، کمر می‎شکند.
وصف تو کار من نیست. درک تو در توان من نیست.
من فقط آموخته‎ام که گوشه‎ای بنشینم، پا به پای روضه‎های خونین تو زار بزنم و اشک‎های ناقابلم را به پای عظمتت بریزم.
من فقط آموخته‎ام که با ذرّه ذرّة وجودم به نام مقدّس تو عشق بورزم و در هر مجلس یاد تو، تکّه‎ای دیگر از قلبم را به پایت قربان کنم.

یا حسین! ای کاش بودم در آن شب سنگین امتحان؛ حتّی اگر مردود، حتّی اگر محروم. لا اقل می‎دانستم پاسخ این همه ادّعای دلم را چه باید بدهم.
آن‎ها که آن شب، تاریکی را پناهی دیدند برای گریز از حمایت تو، مثل من تو را دوست داشتند. مثل من می‎دانستند که تو فرزند پیامبری، فرزند علی(ع) و فاطمه(س). آن‎ها حتّی خیلی چیزها می‎دانستند که من نمی‎دانم؛ ولی با این حال رفتند.
تو راضی بودی به رفتنشان. شهید کربلا شدن، مقام کوچکی نبود. به لیاقت‎های کوچک نمی‎رسید. این نام باشکوه، تنها زیبندة بزرگ‎مردانی بود که برگزیدگان تاریخ بشریّت بودند. و چه اندک بودند!
آنان تو را برگزیده بودند و تو راهی عظیم را. و در این میان «جان» چه بهای ناچیزی به حساب می‎آمد! همان که چه آسان به حضرت دوست تقدیمش می‎کردید!
حسین جان! عاشقان تو بسیارند. بسیار در بسیار؛ از هر گوشه و هر کنار؛ از هر اندیشه و هر دیار. روح بلند تو را می‎ستایند؛ بر آستانت سر می‎سایند؛ به عشق تو جان می‎پالایند و از غم تو روح می‎فرسایند. این است آنچه می‎دانند و برایت می‎کنند.
تو نیز از خدایت بخواه آگاهی‎های عارفانه و زندگی‎های عاشقانه نصیبشان سازد و در آزمون خیمة مهدی (عج) سر بلندشان بدارد.

خانم نظیفه سادات موذن - سطح 3 - مدرسه معصومیه قم