سلام به ایثار گر دشت کربلا، به آن شهیدی  که جریان شهادتش دل عالم را به لرزه می اندازد، به آن کس که ورد زبان جهانیان است ،آنکه با مظلومیت و و ایستادگی اش همه عالمیان را پروانه خود کرده …..

ای مولای من !می دانم که این پروانه ها را می بینی که چطور حیران و سرگردان  به دور شمع می چرخند  شمعی که هزاران سال قبل بی سر ، آب شده ،بی آنکه آبی ببیند ولی با خون خود  زمین را سیراب کرده .زمینی که داغی و سوزش آن تن همه شهیدان را تاول انداخته بود . ای آب در آن هنگام که لبان خشکیده حسین تمنای تو را داشت تو کجا بودی ؟ وای صحرای  کربلا تو دیگر چرا به  حسین فاطمه نکردی وفا ؟ سوزندگی ات را به  رخ که می کشاندی؟ به تن که می چسباندی ؟ به آن تن بی سر که غرق در خون بود ؟…آیا این است رسم مهمان نوازی ؟ اگر من جای تو بودم  جای قدم های حسین که هیچ بلکه  جای بند بند انگشتانش را برای همیشه روی خودم حک می کردم  تا درسی باشد برای  خودم  و جهانیان ، اما افسوس که صاحب آن قدم ها را نشناختی ، نمی دانستی او کسی است که با خون خود  در کربلا غدیر خون راه انداخت ،کسی که کوفیان  رفیق نیمه راهش شدند ، کسی که شاید می دانست چه حوادث تلخی در انتظارش است . شاید از سیلی خوردن رقیه سه ساله  و اسارت خواهرش  زینب خبر داشت و شاید می دانست در آن هنگام که عباس بی دست مشک به دندان از بالای اسب به زمین می افتد و او را صدا می زند نیست که جوابش را بدهد و چه زیبا مرگ با عزت را به زندگی با ذلت نفروخت و چه درد آور اسلام را زنده نگه داشت در آن هنگام که سر بی نعش در بالای نیزه ها قران می خواند .