درد ‌تنهایی چو رنگی بی ثبات

هر دم از روحم نشانی می برد

تا ابد در این سکوت بی عبور

می‌نشینم تا که رنگی بر زند

در غبار حسرت اندوه و غم

خنده ی شیرین به باران می‌زنم

تاکه اندوهم گِلی زیبا شود

می بسازم پیکری از بیش و کم

پیکرم همرنگ دریا آبی است

در دلش جایی برای غم تهی است

روح پیکردر دل من جاری است

عاشقم من گرچه او بی زندگی است

فاطمه پور نمازیان –طلبه سطح3