بسم الله الرحمن الر حیم
 
 خاطره ی شیرین من در ایام محرم
 

    محرم سال90بود ومن در روستای دیگری به نام روستای ایری سفلی درس می خواندم. ماخوابگاهی بودیم . روز هشتم محرم بود.

مابعداز ظهر در خوابگاه برنامه  سینه زنی داشتیم. من در گروه تعزیه خوانی بودم . برنامه شروع شد پس از اجرای بخشی از برنامه نوبت به ما رسید.

بار اولم بود و خیلی اضطراب داشتم .نمی دونستم چیکار کنم دستام می لرزید .باخودم گفتم توکل بر خدا انشاا…که کارمو خوب انجام میدم وخلاصه ما تعزیه خوانی را  شروع کردیم .

من هم تونستم کارم را به خوبی انجام بدم وجالب این که درحین اجرای برنامه یه حس عجیبی بهم دست داد انگار که یکی کمکم کرد و من آن روز عشق و محبت سید الشهدا را احساس کردم و آن روز زیباترین روز در زندگیم بود و همیشه احساس می کنم که اهلبیت (ع) در زندگیم کمکم می کنند و هر وقت مشکلی برام پیش بیاد با یاد مصیبت های امام حسین (ع) مشکلات خودم را فراموش می کنم و دلم آرام می گیره.
    
    امیدوارم که همیشه بتونیم پیرو راه اهل بیت باشیم.
    
                     
    
    
     ف.نوروزی طلبه ی پایه اول آذر بایجانشرقی  شهرستان جلفا حوزه ی علمیه ی فاطمیه جلفا

      آیین به گِل افتادن عزادارن حسینی در روز دهم محرم از جلوه های خاص عزداری مردم لرستان در ماه محرم می باشد.

     آیین و سنت به گِل افتادن( گِل گیری) ، سنتی به جای مانده از پیشینیان این منطقه از کشور می باشد، که با اندک اختلافی از جهت برگزاری در سطح استان لرستان انجام می شود، این شیوه از سوگواری قبل از اسلام در مناطقی از کشور به ویژه در استان لرستان در سوگ عزیزان، بزرگان، یلان و جوانان از دیرباز انجام گرفته است و همچنان ادامه دارد.

     به استناد و گواه تاریخ، مردم ولایت مدار و محب اهل بیت علیهم السلام مراسم و آیین گِل مالی را در عزای حضرت سیدالشهدا و یاران باوفایش همواره انجام داده اند. که مختصراً به آن می پردازیم.

     جهت برگزاری این مراسم ابتدا حوضچه هایی به شکل مربع یا دایره که از آجر و ملات گِل ساخته می شودآماده می نمایند.سپس خاک تمیزی(معمولاً از خاک رس استفاده میگردد) را که از قبل تهیه والک شده درون حوضچه می ریزند. سپس آن را با آب و گلاب های نذرشده به صورت گِل شُل آماده می کنند. و در کنار این حوضچه ها آتشی از هیزم چوب برای خشک کردن افرادی که به گل افتاده اند استفاده می گردد.

     از بامداد روز عاشورا و در سحرگاه عزاداران و کسانی که نذر دارند وارد حوضچه های گل شده و بعضاً تمام سر و صورت و حتی چشمان خود را آغشته به گل می کنند و به اصطلاح به گِل می افتند.

     برخی دیگر از عزاداران تنها سر و صورت و دوکتف و شانه خود را گِل می مالند و درکنار شعله های آتش که به همین منظور تهیه شده خود را خشک می کنند. و تا سپیده صبح با اشعاری مانند:

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

مکن ای صبح طلوع، مکن ای صبح طلوع

     در سوگ سرو شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین به عزاداری می پردازند.سپس عزاداران در دسته های سینه زنی و زنجیر زنی منظم در سطح شهر به راه می افتند و تا اذان ظهر به عزاداری می پردازند. عزاداری مردم سوگ وار در روز عاشورا با اقامه نماز ظهر به ادامه می یابد.

     ضمناً این مراسم، به عنوان میراث معنوی منطقه توسط سازمان میراث فرهنگی در زمره آثار ملّی به ثبت رسیده است.

            رقیه رحیمی              لرستان   بروجرد                      مدرسه علمیه محدثه سلام الله علیها بروجرد

اربعین نزدیک است و به یقین جاده ی کربلا پر است از زائرانی که پیاده عزم زیارت دارند .
حال و هوای وصف ناشدنی ای دارد پیاده سفر کردن به کربلا . در مسیر کربلا که پیاده رفته باشی دیگر بهشت دنیا و آخرتت می شود زیارت کربلا با پای پیاده !
تمام جذابیت زیارت پیاده ی کربلا شروع این نیت از حرم امام علی .ع. است .
از میان شهر نجف ، درست در ابتدای شارع کوفه به فاصله ی هر ۵۰ متر یک تیر گوشه ی پیاده رو نصب شده و بالایش یک شماره ای نوشته شده .
اول راه شاید این شماره ها دقت آدم را تحریک نکند اما با هر قدم که جلوتر می روی و تب و تاب رسیدن به حرم را بیشتر حس میکنی ، کم کم اعداد نصب شده روی این تیر ها بیشتر جلوه گری میکنند .
شهر را که طی میکنی و وارد جاده می شوی و بیابان می شود و جاده ای طولانی و قدم های تو و صدای باد آن وقت عاشقانی را می بینی که در مسیر انتظار تو را می کشند . درست هنگامی که تشنه شده ای و خستگی بر جسمت مستولی شده ” موکب ” هایی که در جاده ساخته شده اند می شوند همان حسینیه های دم به دمی که میروی و زیر سایه ی پرچم حسینشان نفس تازه میکنی .
انسان هایی انتظارت را می کشند که به حرمت پای پیاده زیارت کردنت ، به عشق ِ امام حسین .ع. پذیرایی ات می کنند و حتی گاهی پاهایت را ماساژ می دهند و کفش هایت را واکس میزنند و خلاصه هر کاری که از دستشان بر میاید برایت انجام میدهند تا در ثواب قدم زدن هایت شریک باشند !
و باور کن که زمین میگردد که تو می رسی به نزدیک کربلا و گرنه هیچ پایی را یارای آن نیست که قدم بر دارد در راهی که حسین .ع. قدم برداشته .

آفتاب میان آسمان می تابد و گرمایش می نشیند بر جان زائران . بطری آبم تقریبا خالی شده . موکب حضرت عباس .ع. اتاق کوچک و ساده ای است که وقتی به آن می رسیم تعدادی از خانم ها با بطری های آبمیوه ی خنک به استقبالمان می آیند و ما یک نفس آبمیوه را سر میکشیم !
بعد از رفع تشنگی تازه یادمان می آید که گرسنه ایم و بیسکوییت هایی که لب جاده گذاشته شده برای تغذیه ی زائران نجات بخشمان می شود !

           

در چشم بر هم زدنی با دوستان بیسکوییت ها را تارو مار میکنیم و جان میگیریم برای ادامه ی مسیر . سنگین ترین وسیله ی مان دوربین فیلم برداری است که قرار میگذاریم نوبتی هر چند دقیقه یکی مسئولیتش را به عهده بگیرد و آنرا بگذارد روی دوشش .
در طول مسیر با آدم های بومی زیادی صحبت میکنم و از تجربیات و خاطراتشان می آموزم .
مسیر ِ شیرین ِ جاده زیر پایمان می گردد و می رسیم به ورودی شهر کربلا . جاده پر است از جمعیت و ورودی شهر به علت تفتیش هر چند دقیقه یکبار بسته می شود و صف طویلی بیرون کانتینر تفتیش ایجاد می گردد .
بعد از حدود سه ساعت معطلی از ایستگاه تفتیش عبور میکنیم و وارد شهر کربلا می شویم .
به تیر های کنار پیاده رو دقت میکنم . حالا اعداد چهار رقمی شده اند !

          

قدم به قدم ایستگاه صلواتی است و چای میدهند و آب خنک . با تمام وسواسی که دارم در یکی از ایستگاه های صلواتی می ایستم و به قصد بیمه شدن یک چای می خورم ! و بهترین چایی که در عمرم خوردم همان چایی می شود که ابوحامد پیرمرد خوش برخورد کربلایی برایم ریخت …

           

اعداد روی تیرها هم به نفس نفس افتاده اند . وقتی که در راه بودم به آرزوی رسیدن به کربلا قدم میزدم و حالا که به کربلا رسیده ام به آرزوی تمام نشدن ثانیه های این سفرم .
کوله ام را می اندازم گوشه ای کنار خیابان . مال حلال گم نمی شود ! دوربین را می گذارم روی دوشم و با بچه های گروه سعی میکنیم بهترین قسمت فیلم همین قدم های آخرمان بشود .

         

هر چه به بین الحرمین نزدیک تر می شویم گرمای وجودم بیشتر می شود . سعی میکنم چشم هایم را خیره کنم به عدسی دوربین و هرچه می بینم از طریق دوربین باشد . تاب ِ دیدن حرم را بدون واسطه ی دوربین ندارم ! به هر تیر که می رسم زوم میکنم روی عدد نوشته شده و تا ۵۰ قدم بعد دوباره کادر را بسته می کنم روی پاهای برهنه ی زائران .
آدم تشنه ی اشک می شود وقتی که می رسد به میدان مشک ! کادر دوربین را می برم روی زاویه ای آخرین تیر که آخرین شماره رویش نوشته شده و نزدیک میدان مشک نصب شده و در قاب دوربین حرم حضرت عباس .ع. جا میگیرد …

         

۱۴۵۱ آخرین تیری است که به زائران پیاده ی امام حسین مژده می دهد که رسیده اند به نزدیک بین الحرمین و همان جایی است که مرد و زن به خاک می افتند . همانجایی است که به سرعت دلت تنگ می شود برای اولین قدمی که برداشته بودی . برای اولین تیری که دیدی و شماره “۱” رویش نوشته شده بود .. دلت تنگ لحظه هایی می شود که خداوندبرایت مقدر کرده بود تا طعم بهشت واقعی را بچشی . و صد حیف پای ثانیه ها تیز رو تر از پای انسان است و قدرتش چنان عظیم است که  لحظات نابت را در چشم برهم زدنی به خاطره ای گوشه ی دلت تبدیل میکند !

ولا جعله الله آخر العهد منی لزیارتکم

بی بهانه ها

زن عاشورا چقدر خوشرنگ است،مادر بودنش،خواهر بودنش ،همسر بودنش،حتی دختر بودنش هم افتخارانگیزست،پدر وپسر وبردار اگر گوش دادند،اینها گوشواره به ضرب شلاق!آنها اگر جان دادند اینها جان دل ذره ذره آب کردند،آنها با دشمن جنگیدند واینها با تشنگی،چقدر عاشورا زن را بزرگ کشید!گاهی پرستاری دردناکتر از بیماری است،وقتی بیمار عزیزانت باشند!گاهی زنده ماندن از آرمیدن به مرگ شبیه تراست،زنان در کربلا بارها شهید شدند وجسمها بی حضوردل به اسارت رفتند،اسارتی که مسیرش عشق بود.

خانم سوری همدانی از مدرسه علمیه حضرت فاطمه(س) سقز

 از امروز باید شمارش کنی، یازده ماه را…

تا برسی به سی روزی که، سالی دگر آغاز می شود…

مُحرم را می گویم، ماهی که مَحرَمانِ بسیار دارد…

مـــــــاه دوازدهم امــــــــا،

هزاران یازده ماه_ به انتظار نشسته، تا هزاران بغضِ در گلویِ عاشقان را رها کند…

و سالهاست نه هر مُحرم که هر روزِ این عالم

چشمانش، اشکواره ی خونی به ناحق ریخته است…

و آن خون؛ خون سرخ ح س ی ن ی است که؛ تا بی نهایت سرشار از خداست…

بگذار این سالهای غریبی بگذرد، آنگاه خواهی دید بیرق بر دوش، غریب ترین ماهِ آسمان و زمین…

انتظارش به پایان می رسد و با اِذن ظهور خویش،

 نوایِ سرخ و رسایِ لثارات الحسین سر می دهد…

 و بغض تلخ عاشورای بی یاوری ح س ی ن را با لبیکی می شکند…

آن روز نزدیک است…

کافیست، گوش دل بسپاری به نغمه ی عالم آرایِ دلبرانه اش…

بقلم بانو ترنج

دیگر نمی‌خواهم زنده بمانم! من محتاج نیست شدنم ، من محتاج تو هستم.

خدایا! بگو ببارد باران که کویر شوره زار قلبم سالهاست که سترون مانده است.

من دیگر طاقت دوری از باران را ندارم! خدایا دوست دارم تنهای تنها بیایم ، دوست دارم گمنام گمنام بیایم ، دور از هر هویتی.

خدایا! اگر بگویی لیاقت نداری ، خواهم گفت: لیاقت کدامیک از الطاف تو را داشته‌ام؟ خدایا دوست دارم سوختن را ، فنا شدن را ، از همه جا جاری شدن را ، به سوی کمال انقطاع روان شدن را …

شهید احمدرضا احدی

خود واقعیم خیس شدن زیر بارانت را میخواهد… خدایا! بگو ببارد باران.

پ.ن:

دلم هوای سیلی خوردن کرده … هوس کردم دوباره برگردم به سنگر …خدایا! آماده ام…

.

.

فردا اگر روز ورود اهل بیت به شام باشد!…….این جا بهانه هایزدن جور می شوند/کافیست زیر لب پدرت را صدا کنی/کافیست یک دو بار بگویی گرسنه ام/یا ناله ای به خاطرِ زنجیرِ پا کنی/اصلاً نه، بی بهانهزدن عادت همه ست/حرف گرسنگی نزدم باز هم زدند /دیدم که بر لبان تو می خورد پشت هم/چوب تری که قبل لبت بر سرم زدند/آن قدر پیش طفل تو خیرات ریختند/نان های خشک خانۀ شان هم تمام شد/امروز هم به نیت تفریح آمدند/عمه کجاست چادر من؟ ازدحام شد/صبح و غروب و شام که فرقی نمی کند/ما را خلاصه غالب اوقات میزدند/یک در میان به روی من و عمه می خورد/سنگی که سمت خیمۀ سادات میزدند /از آن شبی که زجر مرا دست عمه داد/لکنت زبان من، نه، مداوا نمی شود/پیر زنی که موی مرا می کشید گفت:/زلفی که سوخته گرهش وا نمی شود/دستی بکش به زبری رویم که حق دهی /نا مردهای شام چه مردانه میزدند /دیدم به روی نیزه و پرسیدم از عمو/دارند حرف کار که در خانه می زنند؟

بقلم بانو سادات

بقلم بانو ترنج

برای مباهله می رفتید آقا که کودکانتان را بردید، زنانتان را هم بردید و انفستان را هم؟…

همچنان که جدّ بزرگوارتان شما را برد برای مباهله با مسیحیان نجران. چه دلِ حق باوری داشت اسقف اعظم نجران که وقتی دید، پيامبر بزرگوار اسلام در حالي كه شما را در آغوش دارد و دست امام حسن(علیه السلام) را در دست، از دروازه مدينه خارج مي‌شود و پشت سر او تنها يك مرد و زن ديده مي‌شوند، آن مرد، علي(علیه السلام) و آن زن، فاطمه(سلام الله علیها) بودند، گفت:

«من معتقدم كه مباهله به صلاح نيست. اين پنج چهره ی نوراني كه من مي‌بينم، اگر دست به دعا بردارند، كوه‌ها را از زمين مي‌كنند، در صورت وقوع مباهله، نابودي ما حتمي است و چه بسا عذاب، همه ی مسيحيان جهان را در بر بگيرد.» و منصرف شدند از مباهله…

انسان چه فراموشکار است، چند سالی بیش نگذشته بود که مردم فراموش کردند این ماجرا را و این بار شما به مباهله رفتید با تمام هستی تان. ولی کسی نلرزید و کسی ندید حقانیتتان را، حتی رحم نکردند به نوزادی که هیچ سلاحی برای دفاع نداشت جز اشک…

آقای خوبم، هزار و چهارصد سال می گذرد از عاشورای شما، ولی عاشورا و کربلا هنوز تمام نشده است، اوضاع جهان خیلی آشفته است آقا…

      این روزها کودکان غزه را می بینم که هر روز خونشان جامه های سپیدشان را رنگین می کند، بی گناه،

               و مادرانشان صبورانه اشک می ریزند و می گویند: ربّ تقبّل منّا هذا القربان…

                     حالا دیگر یقین دارم که کلّ یومٍ عاشورا و کلّ أرضٍ کربلا…

آقای خوبم، فجایع این روزهای غزّه تلاقی دارد با محرم و عاشورای شما،

کودکان غزه به خاک می افتند تا صدای قهقهه ی ابلیس بلندتر شود و چنگالش را بیشتر فرو کند در حلقوم بشریت…

فاطمه بیات –

استان زنجان – شهر زنجان

مرکز تخصصی نورالزهرا (س) زنجان – رشته فقه و اصول

اولین کلمه ای که یاد گرفتیم بنویسیم و بخونیم (آب) بود. بابام میگه، درس آب خیلی سخته، آب یه روز خودش تشنگی کشیده، فرات تو کربلا تشنه ی لب های حسین بود.

واسه همینه که هر وقت آب می خوریم می گیم سلام بر حسین.

کوچه پس کوچه های شهر رنگ محرم گرفته، علم ، پرچم و بیرق یا حسین علیه السلام همه جا رو عاشورایی کرده خدا کنه دلامونم عاشورایی بشه …

ای ماه خدا در تقویم دل ما خاطره ی هیچ ماهی به سرخی تو نیست! سلام خدا بر تو و بر ستارگانی که در خود جای داده ای! ای ماه خون! بار دیگر از راه می رسی و با نسیم گرم کربلایی، قصه آلاله های سرخ را به گوش جان می رسانی.

حسین، عاشورا را آفرید وعاشورا حسینیان زمانه را، حسین خود را در کربلا فنا کرد تا ولا و ولایت به معنا بنشیند. حسین چون کتابی بی شیرازه، جسمش را به دم تیغ جباران سپرد تا شیرازه قرآن را مستحکم گرداند. حسین با خون خود عدالت، مظلومیت و عبودیت را عاشقانه تعبیر کرد. حسین به ما آموخت که چگونه عقیده را پاس بداریم.

پس سلام بر حسین

ملیحه قاهری، پایه اول، استان اصفهان، شهرستان نجف آباد، مدرسه ی زهرائیه سلام الله علیها نجف آباد

ای کودک خاموش من
جان داده ای در آغوش من

کودک معصوم من

ای شهید مظلوم من

خنده زدی در پیش تیر
پیکان مکیدی جای شیر

در پیش چشم چهره ات
لاله گون گردید اندام کوچکت

کودک معصوم من ای شهید مظلوم من
ای علی اصغرم ای علی اصغرم


فاطمه قاسمی مدرسه علمیه حضرت فاطمه (س)
شهرستان سقز

دلتنگم،دلتنگ حسین ،آه حسین … حسین
این روزها کبوتر کوچک قلبم همراه قافله اسرا به هرسو پر می کشه این دل تنگم عقده ها دارد گوییا میل کربلا دارد
دلم مهجور مانده در غربت کربلا و اسرا ،بلبل جان عاشقم مظتر است ،هوای گلزار
نینوا را کرده آه حسین جان !
آری کربلا قربانگاه عشاق است وهر وجب از خاکش قصه ها وغصه ها دارد یا حسین
عشق کربلا دارم شوق دیدار نینوا دارم
وای بر روزی که دل زینب در کربلالرزید
وای بر روزی که کوفیان در کربلا مهمان
خود را لب تشنه کشتند.
آسمان وزمین نیز اندر ماتم حسین خون گریستند.
رقیه جان !ای گل باغ رسول از چه رو پزمرده ای بلبل گلزار حسین از چه رو خاموش گشته ای ،صورت چون ماه تو شدکبود از ضرب سیلی در قفای قافله می دویدی با آه وناله بابا حسین…باباحسین…
دنیا صراط آخرت است ودر آن هر کس با رشته حب به امام خویش بسته است ،عالم
همه در طواف عشق است ودایره دار این طواف حسین است .
صحرای بلا به وسعت تاریخ است وهنوز صدای هل من ناصر حسین به گوش می رسد
الرحیل الرحیل یاران شتاب کنید
اینک کبوتر دلم در این سفر آسمانی به کربلا رسیده آه کربلا کربلاکربلا…

رقیه نصیری طلبه پایه اول مدرسه علمیه حضرت فاطمه (س)شهرستان سقز

چه تازیانه هایی را خانوم زینب سلام الله علیها بر دل و جان مردم کوفه می کوبند:

«بر ما اشك مى‏ريزيد و شيون مى‏كنيد؟ آرى بگرييد و بسيار هم بگرييد، سوگند به خدا! كه شما به اين گريه ‏ها و

ناله‏ ها سزاواريد. شما آن چنان به ننگ در افتاده‏ ايد و خود را به عيب و عار، آلايش داده‏ ايد كه لكه ننگ آن،

با هيچ آبى هرگز شسته نخواهد شد، چگونه توانيد شست؟ و چگونه توانيد شست؟ و چگونه جبران خواهيد

كرد؟ آن  نازنين جگر گوشه پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) را كه با دست شما بر خاك كربلا افتاد و در

خون خويش غلطيد؟

او كانون رسالت، او زعيم قوم و زبان شما، و مشعل راه شما و پناه نيكان شما، و مرجع مصائب و پيش

آمدهاى ناگوار شما، و سيد جوانان اهل بهشت بود، آه چه بزرگ گناهى را مرتكب شده‏ ايد…!»

مقتل مقرم

…………………………………………………………………

می ترسم واقعا می ترسم که نکند …

به کوشش ح.الف

مگر سر امام عشق را برنیزه ندیده ای و مگر بوی خون را نمی شنوی ؟ كار از كار گذشته است… قرن هاست كه كار ازكار گذشته است … اما ای دل، نیك بنگر كه زبان رمز، چه رازی را با تو باز می گوید:‌كلّ ارض كربلا و كلّ يوم عاشورا. يعنی اگرچه قبله در كعبه است، اما فَاَينَما تُوَلّوا فَثَمَّ وَجهُ اللهِ. یعنی هر جا كه پیكر صد پاره تو بر زمین افتد، آنجا كربلاست؛ نه به اعتبار لفظ و استعاره، كه در حقیقت. و هر گاه كه عَلَم قیام تو بلند شود عاشوراست؛باز هم نه به اعتبار لفظ و استعاره. و اگر آن قافله را قافله عشق خواندیم در سفر تاریخ ، یعنی همین…سید مرتضی آوینی

… فَأَيْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ /بقره 115

پس به هر سو رو كنيد،همان جا وجه خداست…

یک کربلا راه است، تا رسیدن به خدا… و عاشورا ی ح س ی ن سند اثباتِ این دیدار…

بعد از تو ما در کربلا زاده شدیم…¹

اما به کدامین واژه می توان عاشورای کربلایت را تفسیر کرد؟

عاشورا را دیدن و گام در کربلا نهادن دشوار است…

و از آن دشوارتر، وداعی که چشم آسمان و زمین را به خون می نشاند…

أَلسَّلامُ عَلَى الْمَظْلُومِ بِلا ناصِر،

سلام بر آن مظلومِ بى یاور…²

1. كلّ ارض كربلا و كلّ يوم عاشورا/ 2. زیارت ناحیه مقدسه

بقلم ترنج بانو

أَلسَّلامُ عَلَى الدِّمآءِ السّآئِلاتِ

سلام بر آن خون هاى جارى…

می گویند خون که از تن برود جان را با خویش می برد…

اما خونی که به آسمان ها رسید و رنگ خورشید را سرخ گون کرد

قرن هاست؛ جانها را احیا می کند…

و آن را که، خون تو جان آفرین شد، از مرگ چه باک، که زنده است به عشق تــــو…

بقلم ترنج بانو

شنیده ایم که «بکم ینفس الهم و یکشف الضر».

شما که خودتان دوای همه هم و غم ها هستید

و همه کرب ها و گرفتاری های عالم به شما برطرف

می شود چطور است که یکی برای شما می شود

«کاشف الکرب»؟ 

شما غم را از دل همه اهل عالم بر می دارید و کسی

دیدنش و بودنش غم را از روی دل شما بر می دارد…

و کسی که کاشف الکربِ شماست چطور کاشف الکرب

غم های کوچک و ناچیز و کودکانه ما نباشد که یک لبخند

و اشاره اش کافی است..

جان عالم به فدای آن آقایی که معدن و اصل همه فضل ها

و کرم های عالم است.

بقلم بانو حبیب

تا حالا شنيدين اگه آقا طلب كنه همه چي جور ميشه . من هم شنيدم و هم ديدم .

مي خوام از داستان كربلا رفتن خودم بگم . با همسايه ها مون تو محله هيئت داريم؛خانم ابراهيمي معلم هيئت ما گفت: قراره با هيئت يه محل ديگه بريم كربلا، ولي تعدادمون كمه هركي دوست داره مي تونه باما بياد.

وقتي گفت كربلا دلها همه پر كشيد هر كي پولشو داشت زود اسم نوشت ولي من كه پولشونداشتم فقط حسرت رفتن به كربلا رو مي خوردم. خانم ابراهيمي تمام اسمها رو جمع كرد كه تحويل بده، تو راه برام زنگ زد كه مياي بريم كربلا؟ منم گفتم دلم مي خواد ولي پول ندارم تازه بدون شوهرم نمي تونم برم؛

چون اون هميشه كار مي كنه خدارو خوش نمياد بخوام تنها برم. خانم ابراهيمي گفت: خوب هردو با هم بياين. منم خنديدم گفتم شوخي مي كني با كدوم پول؟ گفت پولش با من ، اسمها تونو مي نويسم.

از اين كه فقط اسمم تو ليست كربلايي ها بود از خوشحالي داشتم پر در مي اوردم، تو دلم گفتم اگه اين پول جور بشه پول پاسبورت ها رو از كجا بگيرم گفتم اشكال نداره حتي اگه نرفتم لااقل اسمم توكربلايي ها بود .

موقع گرفتن پاسبورت شد، همسايمون گفت بيا بريم، گفتم پول ندارم گفت با من اتفاقاً زودتر از همه پاسبورت ما آماده شد.

موقع رفتن شد، ولي اصلا پول نداشتيم . شب رفتن فاميلهاي خودم و شوهرم اومدن خونه ي ما، همه بهم خرجي دادن پول رفتن جور شد ورفتيم سر مرز حدود چند ساعتي مونديم، يعني بين ايران و عراق . قرار شد بريم نجف، گرماي هوا بحدي بود كه طاقت آدم تموم مي شد.

من تمام اين چندساعت رو گريه كردم همه فكرمي كردن دلم براي بچه ام تنگ شد، ولي ياد گرماي ظهر عاشورا افتادم، ياد بچه هاي امام حسين، ياد تشنگي …

آخر شب بود رسيديم نجف، رفتيم حرم از بيرون در حرم، چشمهامو بستم، وقي داخل حياط اصلي حرم شدم چشمهامو باز كردم ديدم يه چيزي مثل مه همه جارو گرفته، مثل بهشت بود، عطري بود كه از پنكه ها به همه جا مي باريد؛ مثل مه شده بود بهترين لحظه زنديگيم بود.

بعد سه روز رفيم كربلا، تقريباً ظهر رسيديم.بعد نماز آماده ي نهار شدن ولي غذا از گلو پايين نمي رفت. منودوستم فقط غذا رو مي ديديم و گريه مي كرديم، ياد گرسنگي بچه هاي امام حسين (عليه السلام) نمي ذاشت غذا از گلوت پايين بره. چقدر اونجا آب خوردن سخته، غذا خوردن سخته.

رفتيم حرم نمي دونم از چي بگم، از خيمه ها كه دلم اونجا جا موند يا از تل زينبيه، از حرم آقام بگم يا قتل گاه ، از ابوالفضل(عليه السلام) بگم يا عشق بازي اين دو برادر.

فقط تو حرم حضرت ابوالفضل(عليه السلام) يه چيز يادم بود، اسم سكينه رو نيارم.

اين سفر فقط عشق بود و من عاشق شدم، عاشق نجف، مسجد كوفه ، كربلا، كاظمين، سامرا و…. .

حسين جان تو را دارم چه كم دارم.

السلام عليك يا ابا عبدالله الحسين (عليه السلام)

رقیه رضایی. طلبه سال اول مدرسه علمیه الزهرا محمودآباد

ازخود گذر کنیم که این خوان آخر است
این انقلاب بیمه عباس و اکبر است
تحریم می کنند که تسلیممان کنند
غافل ازاینکه دل به بلاهاشناوراست
بیم هلاک نیست کسی راکه از ازل
چشم امید او،به خدای پیغمبر است

طاهره پناهزاده استان آذربایجان شرقی
شهرستان جلفا،حوزه علمیه فاطمیه

كلثوم فرامرزي عوري استان اردبيل شهرستان مشكين شهر مدرسه علميه فاطميه سلام الله عليها

جهت دانلود مقاله کلیک کنید :

زنان در عاشورا

ارسال کننده : خانم عاطفه سعیدی از مدرسه کوثر استان البرز

ای همه هستی تو تفسیر عشق ….

ای می قال و بلا را جرعه نوش ای به بزم عشق پیر می فروش

ای ز پیمانه تو پر پیمانه ها … ای شده میخانه تو خانه ها

عشق جانان مست مستت کرده بود فارق از هستی و هستت کرده بود

تا ابد دین خدا مدیون توست. ….خط آزادی رقم از خون توست

آنکه بی تو عشق بازی می کند کودک است و خانه سازی می کند

عشق بی تو در مثل چون آب جو ….عشق بازی با تو کسب آبروست

عشق بی تو باعث گمراهی است عشق بازی باتو عین الهیست

عاشق تو وقف حفظ مکتب است پس تو را یک عاشق آنهم زینب است

دلبران را پیش دلبر دلبریست …دلبری خود شیوه پیغمبریست

پس ندا آمد که ما دلداده ایم

.دلربایی را به زینب داده ایم

اینکه می گویم من عین مطلب است …شرم شرمنده ز شرم زینب است

یــــــــــــــــــــازینـبـــــــــــــــــــــــــــــ

طاهره پناهی

بَود نیلی نگاه یاس مجنون
حسد بگرفت آن احساس جیحون
نوای بلبل محزون این یاس
شود فریاد درفردای احساس
نگاه نیایش رنگ فلق داشت
حقایق را به عمه عرضه می داشت
نوای نیلی نی را شنیدم
شقایقها درآن گودال دیدم
شقایقها همه رنگین خون اند
وظلم هم محو جنون اند
حقیقت حس نمودم ظلمانه
ولی ماند این زمین ازآن زمانه
نشاندن بر دلم رنج زمانه
وسهم بود تاول ،تازیانه
حصاروحسرتی دیم دراین دیر
که راه کعبه پرسیدم ازاین غیر
سر خورشید را برنیزه بستند
به فکرخویش ازاهل الستند
نی ونویشی نمودندمغرضانه
وغافل گشتنداز رازشبانه
خیال خام خود من خرد بودم
وظلم ،بغض ها از یاد بردم
طبق را چون کنارمن نهادند
می وصل خدا را هدیه دادند
وگفت،گفت تااو شد روانه
به رضوان الهی عاشقانه
رها شد آن شهیده،نوردیده
رها شدازجهانی بغض وکینه

زهره میراحمدی

کم سن وسال ترین شهید کربلا از یاران امام عمروبن جناده یازده ساله بود.پدرش در حمله اول شهید شد .

امام اجازه واردشدن به میدان نمی داد واو اصرار می کرد .امام مراعات حال مادرش را می کرد.ولی او گقت مادرم دستور داده که به میدان بروم ولباس رزم بر من پوشانده است .

مادرش (بحریه بنت مسعود خزرجی )مشوق او برای جهاد وشهادت بود وپس از شهادت نیز با روحیه ای بزرگ با این مساله برخورد کرد.وقتی سپاه دشمن سر او را به طرف سپاه امام حسین افکندند مادرش سر مطهر را برداشت وخطاب به آن می گفت:

چه نیکو جهاد کردی پسرم!ای شادی قلبم ،ای نور چشمم!سپس سر را پرتاب کردوچوبه خیمه را برای جنگیدن برداشت وحمه کرد که امام (ع) مانع شدند وایشان را به خیمه زنان برگرداندند.

سمیه رییس دانایی پایه دوم

تا به حال به تاریخ و روزها دقت کرده ای؟ عرفه، وعده گاه راز و نیاز با خداوندگار، اظهار عجز و اعتصام، عید قربان و قربانی هوای نفس، سپس ولادت امام هادی (علیه السلام)، هدایت کننده مسلمین و عید غدیر، عید ولایت و امامت … و بعد از آن واقعه عاشورا… .

به راستی چه سری در این نظم وجود دارد؟ در عرفه با تمام وجود دعای فرج را می خوانیم که ” الهی عظم البلاء و برح الخفاء و انکشف الغطاء و انقطع الرجاء… “

در قربان هوا و هوسمان را قربانی می کنیم و در میلاد امام هادی یاد مولامان می کنیم و می گوییم: مهدی جان! بیا و با حضورت هدایت گرمان باش… .

عید ولایت که می رسد، بغض می کنیم که خدایا! چرا لیاقت درک مولامان را نداریم. اما به هنگام عاشورا و خواندن زیارت، دلمان از این می گیرد که نکند من طلبه هم جزء “اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد و آخر تابع له علی ذلک … و آخر تابع له علی ذلک” هــــا باشم؟؟

اماما! سلام؛ سلام بر شما و بر امامی که هر روز و شب برای عزایش گریه می کنی… .

مولا جان! دعا کن به برکت این روزها خداوند سعادت درک این روزها را به ما عطا فرماید و راضی نباش که در قیـامـت به عنوان شـیعه و به عنوان عاشـق امام حسـین(علیه السلام) در پیـشگاه شـما و پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله)  رو سیاه باشم… .

به قول نائبتان، حضرت آقا (حفظه الله)

مولا جان، دعا کن برای ما…

  مرضیه زمانی، پایه اول، استان اصفهان، شهرستان نجف آباد، مدرسه ی علمیه زهرائیه سلام الله علیها.

کشتی امام علیه السلام بر دشت پر بلای کربلا لنگر انداخته و دارالمجانینی بر پا کرده که تا ابد دیوانگان عشقش را در آن جا پذیر است.

هنگامه ای که هماره عاشورا و مکانی که همیشه کربلاست. جایی که سرها از تن ها جدا افتاده. سر، منشأ فکر و اندیشه است. آنها اندیشه را از تن ها جدا کردند. شاید اندیشه و فکر حسین برود؛ اندیشه ی جهاد حسین برود؛ تن ها دیگر با حسین نخواهند بود.

این تصور شیطان بود، القا شده بر ملعونین همیشگی تاریخ، تصوری باطل، چرا که از پس آن همه قرن، فقط صدای امام مظلوم و شهید کربلاست که در گوش جهان پیچیده و ماندنی شده است.

یار به گرد خود گرد می آورد  هنوز و به درستی که بارها، شمار آنها از 72 گذشته است. این بار یار برای فرزندشان می خواهند.

مجنونین عرصه ی عاشورا، مراقب باشید عاشورایی دگر به دست خود نسازیم …

خواهرم ما زینب نمی شویم،

                                        اما زینبی می شویم …

فاضله السادات رضویان، پایه اول، استان اصفهان، شهرستان نجف آباد، مدرسه ی علمیه زهرائیه سلام الله علیها

جهت بزرگنمايي برروي تصوير کليک کنيد

طراح : سارا محمدی استان البرز، شهر کرج ، مدرسه علمیه فاطمیه (س)

عشق یعنی گوهر ناب خدا
کیمیا ا حمد،محمد،مصطفی
عشق یعنی حب ذات منجلی
می کند امدادیارش را ولی
عشق یعنی عِطریاس هل اتی
می کند هر عاشقی رامبتلا
عشق یعنی صبر زیبایی حَسن
می فشاند مُشک زیبایی خُتن
عشق یعنی عاشقان شیدا شوید
چون حسین بن علی دریا شوید

از :زهره میراحمدی استان گلستان ،الزهرا گرگان

تقدیم به حضرت قمربنی هاشم ابوالفضل عبّاس

هان جماعت مدّعی عشق کیست؟
سروبُستان فُتّوت چون علی است
اوعلمدار حسین بن علی است
چهره اش چون ماه تابان منجلی است
مایه ی تسکین زهرای علی است

از:میراحمدی

سلام بر آن خاک مقدس

سلام بر بدن های مطهر مدفون شده در آن

سلام بر بین الحرمین

کاش کبوتری بودم که به سوی تو عاشقانه پر می کشیدم. کاش چشم بر هم زدنی به آرزوی دیرینه ام می رسیدم!!

کاش لایق آن بودم که یک آن بر خاک مقدست بوسه می زدم، می آمدم تا زیارتت کنم؛می آمدم تا با دیدن تو معرفت کسب نمایم،می آمدم تا خاکت را سرمه چشمانم کنم و حرف دل با تو بگویم.

از ته دل بگویم کاش من هم بودم در آن روز که بهترین بنده خدا،عزیزترین فرزند مولا تنها ماند.کاش لایق آن بودم تا جانم را فدایش کنم…

اما حال که لایق حسین (علیه السلام) و یاران باوفایش نبودم،می خواهم اگر شایستگی اش را داشته باشم ،سرباز آقا ،امام زمانم باشم.

پس ای خدای من،از تو می خواهم کمکم کنی تا در این راه به آنچه باید ، برسم .

کربلا، ای خاک مقدس؛ تو از عاشقان مولایت خبر داری؛ خوشا به حالت که مهمانی عزیز همچون حسین(علیه السلام) را میزبان شده ای. برایم دعا کن … برای همه عاشقان ، تا یک بار هم که شده چشمانمان به زیارت بین الحرمین روشن گردد.

و مهم تر از آن؛تا بتوانیم از پس سربازی آقایمان برآییم. دعا کن تا با معرفت به زیارت مولایمان نائل شویم.

کربلا؛ سلام ما را به مولایمان برسان و از قول ما به ایشان بگو: ما به « کُلّ یَومٍ عاشوراء و کُلّ أَرضٍ کربلا ایمان داریم . پس از ما بپذیر این درد دلِ دلِ تنگمان را.

زینب جهانگیری؛ طلبه سال اول-مدرسه علمیه الزهرامحمودآباد- استان مازندران

از گلشن گل ها به گلستان چه نویسم من نیز غریبم، به غریبان چه نویسم

ترسم که قلم شعله کند، صفحه بسوزد با این دل تنگم ، به عزیزم چه نویسم.

اول از روی ادب ، ای گل خوشبو سلام دوم از مهر و محبت ، به تو دارم پیام.

سلام به خورشید تابان کربلا؛ آن نور امامت ، آقام امام حسین( علیه السلام) و با درود و سلام به هفتاد و دو تن شهید کربلا.

آقای من، دوستت دارم.

ای امام عزیزم؛ وقتی از داخل تلویزیون ،آن حرم باشکوهت را می نگرم ؛ در آن لحظه دوست دارم کبوتری باشم و پرواز کنم و اوج بگیرم و خود را به حرم مطهرت برسانم و بالای حرمت بگردم و اشک بریزم و حرم مطهرت را تمیز کنم. دوست دارم غباری باشم که روی ضریحت می نشیند. کمکم کن تا آن قدر خوب شوم تا مثل باران روی خوشه های گندم وجود مردم ببارم و مثل خورشید روی لباسهای سرد آن ها بتابم و به آنان کمک کنم.

امام من؛صدایت می کنم تا راه و چاه را به من نشان دهی، چشمانم را باز کنی تا حقایق را به صورت روشن و زیبا ببینم و راه درست را در پیش بگیرم.

رود اگر عاشق نباشد اسیر مرداب می شود و می میرد ولی اگر عاشق دریایی شدن باشد به هر جان کندنی راهش را از پس سنگ های سخت باز می کند و خود را به آغوش دریا می رساند.

حسین جانم؛قلب تو به اندازه ی دریا رئوف و مهربان است. دوست دارم دلم را از عشق خدا پر کنی تا بندگی خدا را در پیش گیرم. در آن صحرای سوزان ،تشنه لب بودی ؛ولی تحملّت به اندازه دریا،نه، بیشتر از دریا بود.

بقچه ی عشقم را همیشه برای تو بازِ باز نگه می دارم. اگر چه هم زبانی ها شیرین است ولی همدلی از هم زبانی شیرین تر است؛کمکم کن که همدل تو باشم.

امام حسین جان، برای تمام مسلمانان دعا کن.

دوستدارت، محجوبه موسوی،طلبه سال دوم

جهت بزرگنمايي بر روي تصوير کليک کنيد.

طراح: سميرا باران چشمه- مدرسه مشکات تهران

 خانم جمشيديان/ملکشهر اصفهان

دل بی قرار، سیلاب اشک روان، کوچه وخیابان وجودسیاه پوش،خشم و کین ازعدو پررنگ تر از همیشه،

با دستانی ناباورانه و بی رمق ورق می زند برگی از خاطرات محرم را. خیمه های آتش ودود،نگاه های

منتظرعطش، قلب هایی درواپس خانه درتلاطم انتظار، مشکی خالی از اب درتمنای فرات، چکاچک

شمیر،رجز خوانی درشکست سکوت بی عدالتی….علی اکبر…قاسم….عبدالله…علی اصغر…سه ساله

دختر، عطش وعباس،عطش ورقیه،عطش ومشک خالی……….علمداری شجاع،لشکری از عدووتنها یک سرداررشید…….

آن طرف قصاوت قلب است ودنیاپرستی،بی وفایی است وجفا به اهل بیت

این مشک خالی درتمنای فرات دلاورمردی براسب ایستاده ومقاوم وراضی به رضای معشوق

گردوغبار،همهمه درگرداب اعتراض،رهاشده ازخویشتن، مشکی پرازآب…مردی چون کوه استوارااما جفا وبد عهدي مي دزد مشك آبش را. از زخم كين بردينش  ، برديده شدن دستانش مانع نمي شود كه تلاش كند آب به خيمه برساند. اما اميدش بدون مشك آب قطع مي گرددوخیمه ها درالتهاب عطش می سوزد……   

 خانم جمشيديان/ملکشهر اصفهان

شب و خیمه های پر عطش

شور و غوغای شهادت و جاودانگی ،خطبه ی رسا سالار و مولا،و دلهایی که شک می کنند میان ماندن و رفتن اینجا دیگر همه چیز واضح می شود،ادای تکلیف است و اجبار نیست، لحظه ی تفکروتعمق، لحظه ی سخت انتخاب فرارسیده است،لحظه ای که من و تو درآن هستیم با حسین بمانیم و دست بیعت بدهیم و ماندگار تاریخ بهشت شویم ،یا به دنیا بچسبیم و یزیدی شویم و همنشین دوزخیان گردیم آری در آن شب ظلمانی وقتی که ماه از پشت ابر خودش رابیرون کشید فقط72 نفر پرستوی عاشق راکنار سرور و مولایشان نظاره کرده و حر نیز انتخاب کرد و آزاده شد.

ای زمین کربلا چگونه طاقت آوردی از این همه جور و ستم به اهل بیت و به لرزه درنیامدی؟

رود فرات این همه مظلومیت و عطش رادیدی و خروشان نشدی؟

بریده باد دستان ظلم و جور،روسیاه باد بی مهری مردم کوفه،شکسته باد تیرهای جفای عدو،سرنگون باد تاج وتخت منیت شیطانی

خانم جمشيديان/ملکشهر اصفهان

شتاب کن که خداتو را می خواند انتخاب کن که لحظه پیوند جز آنی نیست

سحر و خلوت شب سجاده لحظه های عشق بازی دل و گره پیوند چشم و گونه های اقیانوسی ،شانه های لرزان و دلی طوفانی و چشم ها در حریم خویش محجوب وبارانی سروگردن متواضع وکشکول قنوت محتاج تر از همیشه، بادستانی لرزان ورق می خورد خاطرات  تلخ محرم امشب عجیب غوغایی دردلها چنگ می خورد و در تاریکی پرعطش دشت نینوا کیست که عاشقانه ومظلومانه خارهای مغیلان دشت کربلا را بادستان مبارکش جمع می کند.

زمین کربلا را پاک سازی می کند و خواهر نگران تر از همیشه در چارچوب خیمه نظاره گر چیست؟

یا اخی چه در دل داری که این گونه به جان این دشت دم گرفته افتاده ای ؟به چند روز دیگر می اندیشم روزی که کاروان اسیران را از میان همین خارها عبور می کند .

می خواهم پای طفلان کمتر از جور این یزیدان آسیب ببیند .

یا اخی آتش بر دلم فکندی چه می گویی قرار است ما اسیر شویم آری و تو زینب سالار این غافله هستی و تو مولایم؟ و من برسرنیزه تلاوت قرآن خواهم نمود .

آه حسرت است و یک کوه استواری فرمان خداست و سر تسلیم فرودآوردن ، شجاعت است و جانبازی، نفرین بر بی عهدی مردم کوفه نفرین بر هوای دم کرده دشت نینوا .نفرین بر این همه قساوت قلب نفرین براین دنیاپرستی ،نفرین خدا بر قاتلان حسین(ع)

خانم جمشيديان/ملکشهر اصفهان

((سلام دشت نینوا))

لحظه لحظه محرم تفکراست وتعمق

کسب معرفت است وروشنگری،ماه توبه است و پیوند.

بایدازلاک های خفته بیرون آمده،بایدزنده کنیم یادو خاطرات محرم را،بایدپارچه سیاه ،سبز،قرمز،گره بزنیم به  علم وکتل وجود.

باید چشمهارا شست وشو بدهیم و غبارو  سیاهی و رخوت و سستی از دل بیرون کنیم . آری امروز کاروان عاشوراییان بردشت کربلا خیمه زده اند و مولایم حسین دردشت نینوا با اهل بیت ویاران اندکشان مأوا گزیده اند و عباس آن علمدار رشید کربلا و زینب ام المصائب روزگار او را همراهی کرده اند.

آه ای دستان بریده ….ای مشکهای بی آب

ای نوای وا عطشا…… واعطشا

ای شش ماهه ی حسین

خانم جمشيديان/ملکشهر اصفهان

مولایم حسین نمی دانم در آن دورکعت نماز عاشقانه ات قبل از عزیمتت به کوفه با معبودخویش چه گفتی وچه شنیدی که مسلم راسفیرخودنمودی  وبه قتلگاه کوفه فرستادی تاخبرآمدنت به کوفه رابه گوش این بی وفایان برساند.

اماخوب می دانم ،که رسالتی بزرگ پروردگارم برعهده ات نهاده بود.که این چنین شتابان سربه فرمان معشوق نهادی .چشمانم بارانی،بغض گلویم روان،وآه سینه ام بربادرفته ودستم تکیه گاه سروپیشانیم،آه ای کوفه ای خنجرنامردی ای پیمان شکن ،روزهای تباهی ،ای کشته شده به جفا،ای دربندکشیده عصمت وعفت اهل بیت نفرین بربی مهری توباد.

جمشيديان/ملکشهر اصفهان

محرم ماه خون و عزا و ماتم …

السلام علیک یا ابا عبد الله … آقا جان، حسین جان، ارباب من، … سلام بر تو که عالم همه در عزایت می‌بالند و می‌نالند … آقا جان قربون صحن و صحرای کربلا و بین الحرمینت … ما را به ضریح شش گوشه‌ات برسان … باز محرم امد و عالم همه در عزاست … این روزها همه جا بوی کربلا را می‌دهد… همه پا به پای مولایمان صاحب الزمان عزاداری می‌کنند. آخ که اگر شرمنده مولایمان شویم و کمی مولایمان از این عزاداری‌هایمان خم به ابرو آورد … وای بر حال ما… نکند بشویم وصله ناجور مولایمان حضرت مهدی …

یا حسین … خانه‌هایمان را کوچه‌هایمان را تن و روحمان را برایت سیاه‌پوش کردیم… فقط اشاره می‌خواهیم …. همین و بس …

گذری کن بر ما واحوال ما … ما هم شریکیم در غم زینبت، ما بیاد داریم تیر به گلو خوردن علی ‌اصغر را … آری از راوی شنیده‌ایم صحرای محشر را…

آقا جان شفاعتمان کن اون دنیا… حال ما را دریاب توی این محرمی .. محرم امسال همه ما را کربلایی کن، محرم امسال ما را جلوی مولایمان حضرت مهدی رو سفید کن ما که جز مولایمان کسی رو نداریم که منتظرش باشیم … ما را به دیدارش نائل کن .. ما میدونیم امسال محرمی آقا توی هیئت‌های سینه‌زنی توی روضه خونی‌هاتون پا میذارن … کاری کن که شرمنده نشیم .. همون طور که حُر را در آغوش گرفتی و بوسیدی

ما را هم بپذیر… عزاداری‌هایمان را قبول کن …

حسین جان ما را در زمره یاران حضرت مهدی قرار بده …

السلام علیک یا ابا عبد الله الحسین

ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه

اکرم پور عسکری

(مدرسه حضرت زینب(سلام الله علیها))استان یزد

بسم الله الرحمن الرحیم

به قربان دو دستت ای برادر                 چه شد خواندی مرا تو ای برادر

تو فرزند عزیز مام عشقی                    ز حیدر فاطمه مرغان عشقی

مرا مادر کنیز فاطمه است نام               کسی کو نوکر تو کرده اند نام

دقیقی پیش مادر آمد اینجا                  سرم بالین گرفت آری همین جا

بگفت مادر حسین در انتظار است         بخوان او را برادر بیقرار است

کنون شرمنده از روی ربابم                   برای طفل تو من دل کبابم

مرا در خیمه ها جان برادر                     مبر شرمنده ام از روی اصغر

مینا محمدباقری

 استان تهران، شهرستان ری مدرسه علمیه حضرت عبدالعظیم علیه السلام

مراسم عزادارى عاشوراى حسینى که هر سال باشکوهتر و فراگیرتر از سال قبل، در میان «اشک و آه» عاشقان مکتب سالار شهیدان برگزار مى شود، نباید ما را از روح حماسى آن غافل سازد.
اگر یک نگاه اجمالى- ولى با دقّت- به تاریخ کربلا از روز نخست تا امروز بیفکنیم، شاهد تغییر فاحشى در برداشتهاى پیرامون این مکتب از این تاریخ خواهیم بود. در آغاز، عاشورا به صورت یک حماسه ظهور کرد؛ سپس فقط به صورت یک حادثه غمانگیز توأم با اشک و آه درآمد، و در قرن اخیر بار دیگر چهره آغازین خود را بازیافت، یعنى در میان سیل اشک و آه عاشقان مکتب حسینى، روح حماسى خود را نیز آشکار ساخت و تودههاى مسلمین را به حرکت درآورد.
شعارهاى انقلابى «هیهات منّا الذلّة» و «إنّ الحیاة عقیدة و جهاد» که برگرفته از تاریخ کربلا بود، در کنار اشعار پر اشک و آه محتشم:
در بارگاه قدس که جاى ملال نیست سرهاى قدسیان همه بر زانوى غم است
جنّ و ملک بر آدمیان نوحه مىکنند گویا عزاى اشرف اولاد آدم است
چرخشى را در افکار خطبا و شعرا و مدّاحان پدید آورد و ضمن عزادارى با ارزش سنّتى- که هرگز نباید فراموش شود- ابعاد حماسه کربلا نیز تشریح گردید. این حماسه مخصوصاً در انقلاب اسلامى و برنامههاى حزب اللَّه جنوب لبنان و اخیراً در عاشوراها و اربعینهاى عراق نقش بسیار مؤثّرى ایفا کرد، و نداى «کلّ أرض، أرضکربلا» و «کلّ یوم عاشورا» در فضاى کشورهاى اسلامى طنین انداز شد.
آرى! به حق عاشورا یک حماسه بود، زیرا آن روز که امام حسین علیه السلام مىخواست مکه را به قصد عراق ترک گوید، فرمود: «مَنْ کَانَ فِینا باذِلًا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلى لِقاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنا؛ هر کس آماده جانبازى و شهادت و لقاءاللَّه است، با من حرکت کند».(1)
در نزدیکى کربلا تأکید دیگرى بر آن نهاد و فرمود: «الا وَ إِنَّ الدَّعِىَّ ابْنَ الدَّعِیِّ قَدْ تَرَکَنی بَیْنَ السِّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ، هَیْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة؛ ناپاک زاده، فرزند ناپاک زاده مرا در میان شمشیر و ذلّت مخیّر ساخته، به استقبال شمشیرها مىروم و هرگز تن به ذلّت نمىدهم». (2) و یاران حسین علیه السلام در شب عاشورا این سند را امضا کرده و گفتند: اگر یک بار نه، هفتادبار، بلکه هزاربار کشته شویم و زنده شویم، بازهم دست ازیارى تو برنمىداریم.(3) یاران آن حضرت هر کدام در رجزهایشان در صحنه قتال عاشورا، روح تسلیمناپذیرى خود را در برابر دشمن، در قالب الفاظ ریختند و دشمن را در شگفتى فرو بردند.
اما امروزه دشمنان اسلام براى محو و نابودى این آیین پاک که مزاحم منافع نامشروع آنهاست، مىکوشند مراسم عزاى حسینى را از محتوا خالى کنند و روح حماسى آن را بگیرند و درسهایى که در جاى جاى این حماسه بزرگ تاریخى نهفته است، به فراموشى بسپارند. بر خطباى آگاه، مدّاحان با هدف، نویسندگان شجاع و بیدار لازم است که در حفظ محتواى این حماسه بزرگ تاریخ بکوشند و از آن براى نجات ملّتهاى مظلوم جهان عموماً و مسلمین ستمدیده خصوصاً بهترین درسها را بگیرند.

شیوه هاى عزادارى
اصل عزادارى و سوگوارى بر امام حسین علیه السلام و یاران باوفایش مورد سفارش و تأکید اولیاى دین بوده است. شیعیان و علاقمندان به سرور آزادگان حسین بن على علیه السلام نیز در طول تاریخ، از سوگوارى و عزادارى براى آن حضرت غافل نبودهاند. امروز نیز در هر نقطهاى از جهان که مسلمانان آگاه به ماجراى کربلا حضور دارند، حدّاقل در دههی نخست محرّم و به ویژه روزهاى تاسوعا و عاشورا به خیل عزاداران حسینى مىپیوندند و به اندازه توان خود، ابراز ارادت مىکنند. در این قسمت شیوههاى مطلوب عزادارى را به طور فشرده یادآور مىشویم.

1- گریه کردن
از شیوههاى معمول در عزادارى و سوگوارى، اشک ریختن است که به طور طبیعى هر انسانى در غم فراق عزیزى اندوهگین مىشود و اشک مىریزد.
در روایات مىخوانیم هنگامى که ابراهیم فرزند رسول خدا صلى الله علیه و آله از دنیا رفت، آن حضرت در مرگ او گریست و هنگامى که برخى از اصحاب معترضانه از آن حضرت سبب گریه را پرسیدند، فرمود: «تَدْمَعُ الْعَیْنُ، وَ یُوجَعُ الْقَلْبُ، وَ لا نَقُولُ ما یُسْخِطُ الرَّبَّ؛ چشم مىگرید و قلب به درد مىآید، ولى بر زبان سخنى که موجب خشم خدا شود، جارى نمىسازیم».(4)
هم‌چنین نقل شده است وقتى که صحابى جلیل القدر «عثمان بن مظعون» از دنیا رفت، رسول خدا صلى الله علیه و آله مدّتى طولانى بر او گریه کرد.(5) و در شهادت جعفر بن ابى طالب و زید بن حارثه نیز بسیار گریست.(6)
همچنین در تاریخ مىخوانیم پس از رحلت رسول اکرم صلى الله علیه و آله مسلمانان به شدّت گریه و ندبه کردند و نقل شده است: «هنگامى که پیامبر رحلت کرد، کوچک و بزرگ، در مرگ آن حضرت داغدار شدند و بسیار بر او گریستند؛ ولى در میان همه مردم و خویشاوندان، هیچ کس حزن و اندوهش از حضرت زهرا علیها السلام بیشتر نبود. حزن او پیوسته افزایش و گریه او شدّت مىیافت». «. لَمَّا قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ افْتُجِعَ لَهُ الصَّغِیرُ وَ الْکَبِیرُ وَ کَثُرَ عَلَیْهِ الْبُکاءُ … وَ لَمْ یَکُنْ فِی أَهْلِ الْأَرْضِ وَالْأَصْحابِ وَ الْأَقْرَباءِ وَ الْأَحْبابِ، أَشَدُّ حُزْناً وَ أَعْظَمُ بُکاءً وَ انْتِحاباً مِنْ مَوْلاتِی فاطِمَةَ الزَّهْرا علیها السلام وَ کانَ حُزْنُها یَتَجَدَّدُ وَ یَزِیدُ وَ بُکاءُها یَشْتَدُّ.(7)
گریه کردن بر مصائب امام حسین علیه السلام نیز از شیوههاى معمول عزادارى است و مورد سفارش نیز قرار گرفته است. امام رضا علیه السلام فرمود: «فَعَلى مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْکِ الْباکُونَ؛ بر همانند حسین باید گریه کنندگان، گریه کنند».(8)
روایاتى که ترغیب به گریه بر ابى عبداللّه علیه السلام دارد، فراوان است. البتّه نباید فراموش کرد که این گریهها جنبه شخصى ندارد، و در واقع اعلام جنگ و ستیز با ظالمان وستمگران مىباشد.

2- تباکى
«تباکى» به معناى آن است که انسان به خود حالت گریه بگیرد، چرا که گاه ممکن است برخى از علاقمندان به سبب پارهاى از شرایط، اشک از چشمانشان جارى نشود، ولى این نباید سبب عدم شرکت در محافل و مجالس حسینى گردد، چرا که در این صورت مىتوان با «تباکى» و حالت غم و اندوه و گریه به خود گرفتن، به خیل عزاداران پیوست و از پاداش معنوى آن نیز برخوردار شد، در این کار نیز نشانه ظلم ستیزى و مبارزه با ظالمان است، چرا که هدف امام حسین علیه السلام چیزى جز این نبود.

3- لباس مشکى بر تن کردن
مرسوم و معمول میان مردم آن است که در غم مرگ عزیزان، لباس سیاه بر تن مىکنند و این رنگ لباس را، علامت ماتم و عزا مىدانند. بنابراین، یکى از راهها و شیوههاى مطلوب عزادارى براى خامس آل عبا، پوشیدن لباس سیاه در سالروز شهادت آن حضرت یا ایّام محرّم است. در تاریخ مىخوانیم: هنگامى که حسین بن على علیه السلام به شهادت رسید، زنان بنىهاشمى لباسهاى سیاه و خشن پوشیدند.
« لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِىٍّ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ لَبِسَ نِساءُ بَنِی هاشِمِ السَّوادَ وَ الْمُسوُحَ»(9) در برخى از روایات نیز آمده است: هنگامى که (بر اثر خطابهها و افشاگرىهاى امام سجّاد علیه السلام و حضرت زینب علیها السلام) یزید به خاندان هاشمى اجازه داد در دمشق عزادارى کنند، زنان هاشمى و قرشى لباس سیاه بر تن پوشیدند و به مدّت هفت روز براى امام حسین علیه السلام و شهداى کربلا عزادارى کردند.
« فَلَمْ تَبْقَ هاشِمَیَّةٌ وَ لا قُرَشِیَّةٌ إِلَّا وَ لَبِسَتِ السَّوادُ عَلَى الْحُسَیْنِ علیه السلام وَ نَدَبُوهُ عَلى ما نُقِلَ سَبْعَةُ أَیَّامٍ».(10)
لازم به یادآورى است که هر چند فقها بر اساس روایات به کراهت لباس سیاه به خصوص در نماز فتوا دادهاند، ولى پوشیدن آن براى عزاى امام حسین علیه السلام کراهتى ندارد و شاید رجحان نیز داشته باشد، زیرا جنبه تعظیم شعائر بر آن غلبه دارد.

4- تشکیل مجالس سوگوارى
تشکیل مجالس سوگوارى و محافل عزادارى براى ابى عبداللّه الحسین علیه السلام از شیوههاى معمول اقامه عزاست؛ علاقمندان به مکتب حسینى با برپایى چنین مجالسى، از اهداف عالى و ارزشمند قیام امام حسین علیه السلام آگاه مىشوند و بر مصائب آن حضرت ویارانش اشک مىریزند و این مجالس همواره وسیله مهمّى براى بیدارى و آگاهى تودههاى مردم بوده است.
امام صادق علیه السلام به یکى از یارانش به نام «فضیل» فرمود: آیا تشکیل مجلس مىدهید و با یکدیگر پیرامون معارف دینى و فضایل اهل بیت علیهم السلام گفتگو مىکنید؟ فضیل پاسخ داد: آرى.
امام علیه السلام فرمود: «إِنَّ تِلْکَ الَمجالِسَ أُحِبُّها، فَأَحْیُوا أَمْرَنا، فَرَحِمَ اللَّهُ مَنْ أَحْیا أَمْرَنا؛ چنین مجالسى را دوست مىدارم. مکتب ما را زنده نگه دارید؛ خداوند رحمت کند کسى را که مکتب ما را احیا کند».
سپس امام علیه السلام ادامه داد: «هر کس که مصائب ما را یادآورد و یا نزد او از ما یادى شود و اشک از دیدگانش سرازیر گردد، هر چند اندک باشد، خداوند گناهانش را بیامرزد».(11)

5- نوحه سرایى
نوحهسرایى به صورت خواندن اشعار سوزناک و پرمعنى در مصائب امام حسین علیه السلام و یارانش مىباشد و سبب تحریک احساسات وعواطف مسلمین و تبیین حوادث و خاطرات عاشورا است، شیوهاى معمول و مرسوم در عزادارى است. این شیوه، ریشه در عصر ائمّه علیهم السلام دارد. امامان اهل بیت علیهم السلام با تشویق نوحه سرایان و مرثیه خوانان، آنان را به سرودن اشعار و نوحه سرایى و بیان حوادث کربلا و فجایع بنىامیّه ترغیب کرده و پاداش فراوانى را براى چنین اعمالى ذکر مىکردند. امیرمؤمنان علیه السلام و حضرت زهرا علیها السلام نیز پس از رحلت پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله اشعارى را در رثاى آن حضرت سرودند.(12)
امام باقر علیه السلام به فرزندش امام صادق علیه السلام سفارش کرد که مقدارى از مالم را وقف کن براى آنکه به مدّت ده سال جمعى از نوحه سرایان در «منا» برایم نوحه سرایى کنند.(13)

6- به سر و سینه زدن
به سر و سینه زدن در عزا و مصیبت بزرگى همچون مصائب امام حسین علیه السلام امرى عادى و طبیعى است. همانگونه که متعارف است مردم در مرگ عزیزترین عزیزان خویش به سر و سینه مىزنند. هر چند لازم است از کارهاى موهن و نادرست پرهیز شود. متأسّفانه بعضى از عوام دست به کارهاى زنندهاى مىزنند که اثر منفى در شکوه و عظمت مراسم حسینى دارد و باید عقلاى قوم آنها را با زبان خوب از این گونه اعمال زننده باز دارند.
نقل شده است هنگامى که زنان و فرزندان خاندان هاشمى را از شام به سمت مدینه حرکت دادند؛ در میان راه از راهنماى قافله خواستند آن‌ها را به کربلا ببرد، تا تجدید دیدارى با شهیدان کربلا شود. هنگامىکه به آن سرزمین رسیدند، مشاهده کردند که جابر بن عبداللّه انصارى و جمعى از بنىهاشم براى زیارت قبر حسین علیه السلام به کربلا آمدهاند. این دو قافله وقتى با یکدیگر ملاقات کردند، دیدارشان همراه با اندوه، گریه و بر سر و صورت زدن بود و به این ترتیب ماتمى جانسوز در آن سرزمین برپا کردند.(14) هر چند در روایات درباره سینه زدن بر مصائب اهلبیت علیهم السلام مطلبى یافت نشده است؛ ولى تعبیر به «لطم» ظاهراً شامل سینه زنى نیز مىشود.

7- تعطیلى کسب و کار
از نمودهاى روشن ماتمزدگى و عزادار بودن، دست کشیدن از کسب و کار و تعطیل کردن بازارهاست. در ارتباط با ترک تلاش و کوشش دنیوى در روز عاشورا روایتى نیز وارد شده است.
امام رضا علیه السلام فرمود: «مَنْ تَرَکَ السَّعْىَ فِی حَوائِجِهِ یَوْمَ عاشُورا قَضَى اللَّهُ لَهُ حَوائِجَ الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ وَ مَنْ کانَ یَوْمُ عاشُورا یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ، جَعَلَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ یَوْمَ الْقِیامَةِ یَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ؛ هر کس در روز عاشورا تلاش و کوشش دنیوى را رها سازد، خداوند حوایج دنیا و آخرت او را برآورده کند و هر کس که روز عاشورا را روز مصیبت و اندوه و گریه قرار دهد، خداوند روز قیامت را براى وى روز شادى و سرور قرار خواهد داد».(15)

تذکّرات لازم
هر چند عزادارى خامس آلعبا علیه السلام از افضل قُربات است و سبب احیاى مکتب حسینى و بقاى شریعت مىشود، ولى بر مؤمنین لازم است این عمل ارزشمند را با امور موهن و زننده و ناپسند آلوده نسازند.
از سرودن اشعار نامناسب و سبک و دور از شأن اهلبیت علیهم السلام یا کفرآمیز و غلوگونه اجتناب ورزند و از اختلاط زن و مرد در تشکیل محافل و مجالس و دستهها پرهیز نمایند و از قمه زدن و حرکاتى که موجب وهن شیعه در جهان است و بهانه به دست دشمن مىدهد و ضرر و زیان بر بدن وارد مىکند، دورى کنند و سخنرانان محترم آداب عزادارى صحیح را به مؤمنین و مدّاحان گوشزد نمایند و خود نیز در جهت تبیین اهداف قیام ابىعبداللّه الحسین علیه السلام و ترویج عقاید ناب محمّدى و تقویت اعتقادات اصیل اسلامى و اخلاق حسنه و ایثار و فداکارى تلاش کنند و در ذکر مصائب اهل بیت علیهم السلام فقط از منابع معتبر استفاده کنند و از بیان امورى که با عزّت و سربلندى امامحسین علیه السلام سازگار نیست، خوددارى ورزند و صحنه گردانى مجالس آن حضرت را به دست افراد بدنام، یا نادان نسپارند و صالحان و آگاهان زمام مجالس را به دست گیرند.
بانوان محترم نیز ضمن شرکت در مجالس امام حسین علیه السلام شأن و وقار و متانت خویش را حفظ نمایند و با شیوهاى که مناسب یک زن مسلمان و علاقمند به مکتب حسینى است، در مجالس و محافل عزادارى شرکت کنند وخداى ناکرده این امر مهمّ دینى را با پوشش نادرست و حرکات ناپسند، به گناه آلوده نسازند که مسئولیّت بسیار سنگینى دارد.
جوانان عزیز- که سرمایههاى اصلى چنین مجالسى هستند- مجالس امام حسین علیه السلام مخصوصاً ایّام محرّم و تاسوعا و عاشوراى حسینى را غنیمت بشمارند و با حضور گستردهتر و آگاهانه، بر آگاهىهاى معنوى و دینى خویش بیفزایند و در جهت ترویج مکتب حسینى و آشناساختن دیگران با این حماسه جاویدان الهى کوشش نمایند.
توصیه هاى چهاردهگانه آیة اللَّه العظمى مکارم شیرازى- مدّ ظلّه- به هیئتهاى مذهبى و مدّاحان محترم در آستانه حلول ماه محرّم الحرام و برپایى ایّام سوگوارى سیّد و سالار شهیدان حضرت اباعبداللَّه الحسین علیه السلام، همایشى تحت عنوان «همایش عظیم عاشوراییان» در شهر مقدّس قم برگزار شد که در این همایش حضرت آیة اللَّه العظمى مکارم شیرازى (مدّ ظلّه) ضمن روشن ساختن ابعاد عظیم حادثه عاشورا، برنامه چهارده مادّهاى را براى مدّاحان عزیز و هیئتهاى مذهبى ارائه کردند که در محافل مذهبى و رسانهها انعکاس گستردهاى داشت و مورد توجّه عالمان و اندیشمندان، مدّاحان مخلص و هیئتهاى مذهبى قرار گرفت. به سبب اهمیّت این تذکّرات، همه آن موارد را به طور فشرده نقل مىکنیم:
1- سخنان این عزیزان باید برگرفته از مدارک معتبر (کتاب و سنّت) باشد و شأن و مقام امام حسین علیه السلام و شهداى والا مقام کربلا در محتواى اشعار به طور کامل حفظ شده و اهداف این قیام عظیم براى عموم مردم تبیین گردد.
2- از مطرح ساختن مسائلى که بوى غلوّ درباره ائمّه دین علیهم السلام و سایر بزرگان مىدهد، اجتناب گردد.
3- از آنجا که مدّاحى ترکیبى از علم و هنر است، باید آموزشهاى لازم به مدّاحان محترم از سوى پیش کسوتان آگاه، ارائه شود.
4- از چراغ سبز نشان دادن نسبت به گناه به سبب عزادارى، در مجالس وعظ و مدّاحى اجتناب شود و به تقوا و دیندارى توصیه گردد.
5- به عزاداران محترم توصیه شود که از در آوردن پیراهن و لخت شدن خوددارى نمایند.
6- سینه زنى و زنجیرزنى از شعائر حسینى است، ولى از آسیب رساندن و مجروح ساختن بدن خوددارى شود.
7- وعّاظ و مدّاحان محترم مراعات وقت نماز را نموده و در وقت نماز برنامهاى جز اقامه نماز نداشته باشند.
8- آهنگ مدّاحان محترم نباید به آهنگهاى مجالس لهو و فساد شباهت داشته باشد.
9- هیأتهاى محترم عزادارى توجّه کنند که بازیچه دست سیاستهاى مرموز قرار نگیرند.
10- از بیان مصائب سخت اهلالبیت علیهم السلام، حتّى الامکان پرهیز شود و به اشاره و اجمال از آن بگذرند.
11- مجالس به گونهاى طولانى نشود که موجب خستگى و دلزدگى مردم- بهویژه جوانان- گردد.
12- احترام به پیشکسوتان در این مجالس حفظ شود.
13- تقویت نظام جمهورى اسلامى، رهبرى و مراجع باید مدّ نظر قرار گیرد وعشق به امام زمان (عجّل اللَّه تعالى فرجه الشریف) در همه مجالس به عنوان اساسىترین مطلب، زنده نگه داشته شود.
14- وعّاظ و مدّاحان محترم باید متخلّق به اخلاق حضرت امام حسین علیه السلام و یارانش باشند، تا سخنان آنها بر دل نشیند و به مصداق «کُونُوا دُعاةً لِلنَّاسِ بِغَیْرِ الْسِنَتِکُمْ» همه شنوندگان از آنها الگو بگیرند. به یقین، این مراسم عظیم با شرایط فوق خارى در چشم دشمنان اسلام و سبب تقویت اسلام و مسلمین است.

پناهگاه ستمدیدگان
جالب اینکه مجالس حسینى در طول تاریخ پناهگاه خوبى براى جوامعى که تحت ستم قرار گرفته بودند، محسوب مىشد؛ نه تنها در انقلاب اسلامى ایران، مردم حدّاکثر بهره بردارى را از مجالس حسینى کرده و با شور و هیجان این مجالس، پاسخ دندانشکنى به نیروهاى اهریمنى دادند، بلکه در استقلال عراق و پاکستان و … نیز همین مسأله مطرح بود.
در کلام معروفى از گاندى، رهبر استقلال هندوستان، مىخوانیم: من زندگى امام حسین علیه السلام آن شهید بزرگ اسلام را به دقّت خواندهام و توجّه کافى به صفحات کربلا نمودهام و بر من روشن شده است که اگر هندوستان بخواهد یک کشور پیروز گردد، بایستى از سرمشق امام حسین علیه السلام پیروى کند.

فریبا نوروزی طلبه ی مد رسه ی علمیه ی فاطمیه ی  شهرستان (جلفا)

سلامــی پـاک بر مـاه محـرم بـه اسـرار الـهـی گشتــه محــرم
درآن اوج عطش فرمود امامم حسیـن بــن علــی مـولای عـالـم
الا ای اهل عالـم هوش باشیـد چرا بـر ظلـمـهـا خاموش بـاشیـد
تباهی قسمت اهـل زمان است اگر عِـرق جهـان بـا بـاطـلان است
مدارا کـرد با فضـل وکرامـت بـرآن نـامـردمـــان بـی کفـایــت
گهی پیغـام دادگـه با اشـارت نـه پیـغـامـی شنیـدن نـه اشـارت
به مـال انـدکـی تاکیـد کردنـد بـه راه فـاطـمـی تـردیـد کــردنـد
زنـادانـی زبانـه زد شــرارت شـکستـن حــرمت اهــل دیــانـت
وباغ فاطمی یک آن خزان شد زخون اصغـرش آتشفشـان شــد
همه جـن وملک آیند بـه افغان حسیـن بـن علــی آیـد بـه میـدان
به تزویروریاچون فتنه کردند بـه دریـای فضیلت حمــلـه کردنـد
یکـی تیـر بـلا بـراورهـا کـرد یکی خنجـر به جنجـر آشنــا کـرد
زمیـن کـربـلا لـرزیـد یـکبـار فــرات بـی نـوا نـالیــد صـدبـــار
وایـنــک زینـب زهـرا بیـایــد چـو یـار مهـربان یــاری نمــایــد
زنـان و کـودکـان گـرد دل او وتـیــمــار ومــودت حـاصــل او
گل نیــلوفـر وگلبـوتــه یـاس چسان پرپر شده درفصل احساس

از: زهره بیگم میراحمدی از استان گلستان شهرستان گرگان«مدرسه علمیه الزهرا(س)»

پیش نوشت : پست های کربلا را برای ثبت خاطرات سفرم می نویسم ! و دوستانی هم که می آیند و می خوانند بر من منت میگذارند ! این روز نوشت های کربلا برای دل خودم است ! اما خوشحال می شوم اگر به درد دیگران هم بخورد ! لینک عکس ها را هم میگذارم تا فضا بهتر ملموس بشود برای خواننده ها اصلن همه ی جذابیت این روز نوشت به عکس هایی است که لینکشان را می گذارم نه به جملات و عبارات ناقص من ! لذا لینک عکس ها را با دقت ببینید و نکته دیگر اینکه  از این قسمت به بعد روز نوشت های کربلا کمی تغییر میکند ! بیشتر دلی می شود تا سفرنامه ای ! دلیل اش را هم در چند خط قبل توضیح دادم که این روز نوشت های برای دل خودم است !

ساعت حدود ۲ نیمه شب بود ! فشار روحی ِ دیدن ِ قتلگاه تمام رمق جسم و روحم را گرفته بود ! سرم به شدت درد میکرد … مثل بهت زده ها نشسته بودم روبه روی قتلگاه و کوچکترین حرکتی نمی توانستم انجام بدهم ! فقط خیره به این طرف و آن طرف نگاه میکردم !

دلم برای دیدن ضریح پر میزد … با تلاش فراوان خودم را که انگار به زمین میخکوب شده بودم از جایم بلند کردم ! راه افتادم به طرف درب ورودی حرم … سرم را پایین انداختم … قدم هایم را آهسته کردم … وارد شدم .. صدای هم همه ی جمعیت و صلوات هایی که بلند بلند می فرستادند مرهمی شد بر دل مبهوتم ! جلو رفتم … هنوز سرم پایین بود … می خواستم وقتی سرم را بالا می آورم ضریح در قاب چشم هایم بیفتد ! نمیدانستم از کدام زاویه وارد حرم شده ام … از نزدیک شدن صدای هم همه ها متوجه شدم که نزدیک ضریحم ! سرم را بالا آوردم … وای که چه بهشتی از دریچه ی چشمانم به کالبد وجودم ریشه دواند … در همان نگاه اول به کمک کتاب هایی که درباره حرم مطالعه کرده بودم متوجه شدم که در پایین پای حضرت قرار دارم … همان جایی که علی اکبر (ع) است … دور تا دور بالای ضریح کتیبه ی مشکی نصب شده بود و این کتبیه هر لحظه که ضریح را میدیدم برایم یادآوری میکرد که در ماه محرم  ارباب مرا طلبیده … دست چپم مزار ۷۲ یار باوفای ارباب بود  … سرم را بالا بردم تا زیر قبه را ببینم !

نزدیک ضریح رفتم ! خلوت بود و راحت میشد نزدیک رفت … دست هایم که به شبکه های ضریح خورد نمی دانم چرا بی هیچ پیش زمینه ذهنی ای آیه ” و نفخت فیه من روحی ” به ذهنم آمد !!!

آیه را زمزمه کردم و خودم را چسباندم به ضریح و سرم را بالا آوردم تا زیر قبه را ببینم ! درست زیر قبه بودم … چسبیده به ضریح … همانجایی که همه می خوانند : یا من الاجابة تحت قبتک ! اما زبانم بسته بود و جز آیه ” و نفخت فیه من روحی ” نمی توانستم چیز دیگری بگویم !

بعد از مدتی به سمت ضریح اصحاب و یاران حضرت رفتم … آدمی که ضعیف باشد نمی تواند بی واسطه به معصوم متصل شود … دلیل بند آمدن زبانم کنار ضریح و زیر قبه را وقتی پیش یاران امام بودم فهمیدم و اصحاب باوفای حضرتش را واسطه قرار دادم …

خواستم اطراف ضریح را ببینم … طبق نقشه ای که از حرم دیده بودم بعد از خروج از درب شمالی که درب پشت ضریح حضرت میشد مرقد ابراهیم مجاب از نوادگان امام موسی کاظم (ع) قرار داشت … از درب شمالی خارج شدم … کمی جلوتر مرقد ابراهیم مجاب را دیدم … یک ضریح با صفای کوچک ِ دوست داشتنی !

کمی آنطرف تر در زاویه ای جنوبی تر از مرقد مجاب طبق مطالعات قبلی ام باید مرقد حبیب بن مظاهر می بود … که به دلیل ساخت و ساز های حرم باید از درب کنار ضریح ابراهیم مجاب خارج می شدم و کمی جلوتر از یک درب دیگر وارد میشدم برای زیارت حبیب بن مظاهر !

کنار مرقد حبیب آرام گرفته بودم … نمیدانم چرا انقدر حبیب آرامش بخش بود برایم ! شاید قصه کربلای مهدی قزلی دلیل این همه عشق من به حبیب شده بود !

کنار ضریح حبیب ایستادم و زیر لب این شعر را زمزمه کردم : بوی سیب و حرم حبیب و حسین غریب و کرب و بلا … برای خودم میخواندم … آرام هم می خواندم … اما یک هو از صدای گریه های خانم های اطرافم به خودم آمدم ! از شعری که من می خواندم گریه میکردند !!! خجالت کشیدم ! خواستم از آنجا سریع بیرون بیایم که پیر زنی دستم را گرفت و با لهجه شیرازی اش خواهش کرد که باز هم این شعر را برایش بخوانم ! نتوانستم به چشمهایش نگاه کنم و نه بگویم !

گوشه ای نشستیم و این شعر را برایش خواندم … قطره قطره اشک هایشان حال مرا عجیب و عجیب تر میکرد …

دلم یک جوری بود ! نمی دانم چرا احساس میکردم بند بند وجودم درد میکند ! هنوز مبهوت بودم ! گیجه گیج !!!

از حرم بیرون آمدم … پاهایم فرمان رفتن میدادند خبری از فرمان عقل نبود !!!

از صحن هم بیرون آمدم … بین الحرمین را طی کردم و برای بار اول وارد حرم حضرت عباس شدم !

از صحن رفتم توو … یک هو یادم آمد که ندیده ام از کدام درب وارد شدم … دویدم و از همان دربی که داخل شده بودم بیرون رفتم تا اسم درب را ببینم ! روی کاشی آبی رنگی نوشته بود : باب صاحب الزمان (عج) !!! الله اکبر ! حرم حضرت عباس بیای و ناخواسته از باب صاحب الزمان وارد شوی ! ۴ ستون بدنم لرزید !

وارد حرم شدم … دلم آتش گرفته بود و انگار آب روی این آتش حرم حضرت عباس بود … قدم هایم را تند کردم که زود به ضریح برسم … ضریح را که دیدم نمیدانم چه شد ! آرام شدم … خیلی آرام … اما هنوز مبهوت بودم ! بالای ضریح حضرت عباس کتیبه ی مشکی رنگی بود که یک قسمتش نوشته شده بود : السلام علی کفیل زینب الحورا … کتیبه ی مشکی … کفیل … همه ی این ها کد هایی بود که دقت می طلبید ! آن هم از من ِ بی رمق !!!

احساس گناه میکردم ! از اینکه با این گیجی و بهت برای اولین بار این آقا را زیارت میکنم ! عذاب وجدان شدیدی داشتم از اینکه روحم نمی کِشید زیارت نامه بخوانم ! ( من اگر روحم آمادگی خواندن دعا یا قرآن نداشته باشد ٬ نمی خوانم ! معتقدم این ها را باید با رغبت کافی و وافی خواند و با پذیرش روح) !

این احساس عذاب وجدان مرا از حرم بیرون کشید … اطراف صحن قدم می زدم که دیدم بالای درب یکی از حجره های داخل صحن نوشته : نذورات !!! و من حامل مقدار زیادی از نذوراتی بودم که دوستان و آشنایان داده بودند برای حرم حضرت عباس (ع) ! مقداری از این نذورات همراهم بود !

مبلغ بیست هزار تومان را دوستم زهرا

پنجاه هزار تومان را خانم همسایه مان

پنجاه هزار تومان خواهرم

پنجاه هزار تومان مادرم به اضافه یک حلقه انگشتر طلایش که موقع سوار شدن به اتوبوس در تهران از انگشتش در آورد و به من داد برای حرم حضرت عباس !

و بقیه نذورات هم همراهم نبود و در چمدانم در هتل بود !

به دفتر نذورات رفتم … آنجا هم مات بودم … این نذورات را دادم و خواستم بیایم بیرون که مسئول دفتر نذورات صدایم زد و با محبت و لبخند خواست که روی صندلی کنار میزش بنشینم !

روی صندلی نشستم !

برای تک تک این نذورات با دقت قبض رسید نوشت که حدود ۱۰ دقیقه ای این نوشتن طول کشید !

قبض ها را به همراه مقداری تبرکی به من داد و پرسید که چند نفرم !

متوجه سوالش نشدم ! اصلا گیج بودم ! دوباره پرسید چند نفری و با چه کسانی به کربلا آمده ای !؟

انقدر مبهوت بودم که نمی توانستم جوابش را بدهم !

لبخندی زد و گفت حتمن به همراه همسر و فرزندت آمده ای !!!

من تووی دلم خندیدم و با خودم گفتم همسر و فرزندم کجا بود !!! اما زبانم باز نمیشد که چیزی بگویم و به این بنده خدا بگویم که تنها آمده ام ! شاید هم کار خدا بود این سکوت بی اختیار من !

یک قبضی برداشت که با قبض هایی که به من داده بود فرق داشت … روی قبض نوشت سه نفر !!!

و قبض را به من داد و گفت فردا ظهر برای ناهار مهمان مهمانسرای حضرت عباسید به همراه همسر و فرزندت !!!

مثل این آدم هایی که جُک شنیده باشند زدم زیر خنده !!! بنده ی خدا با تعجب نگاهم کرد و گفت فردا را فراموش نکنید !

از دفتر نذورات بیرون آمدم ! رفتم روبه روی پنجره ی چوبی ای که از لای شبکه هایش حرم و ضریح مشخص بود …بالای پنجره ی چوبی پارچه مشکی ای  نصب شده بود که رویش نوشته شده بود : یا نفس من بعد الحسین هونی … قبض مهمانسرا را نگاه کردم و زدم زیر گریه ! یا نفس من بعد الحسین هونی …یا نفس من بعد الحسین هونی ….

باورم نمیشد !

من یک نفر بودم و آقا برای همسر و فرزند نداشته ی من هم دعوت نامه داده بود !

باورم نمیشد !!!

اگر زنده باشم ادامه خواهد داشت …